Vic(toria) moet wennen aan de échte allereerste herfstdag
Het is zondagmorgen 8.30 uur. Mijn alarm gaat af. Ik pak mijn mobiel en druk nog enigszins slaperig op de sluimerstand. Nog even een kwartiertje wakker worden. Geen zonnetje vandaag. De regen klettert hard tegen ons slaapkamerraam. Na wat licht gedommel en wederom het geluid van mijn telefoonalarm, gooi ik het dekbed aan de kant en voel de koude grond onder mijn blote voeten. 'Brrr…het is nu toch wel echt herfst. Buiten maar ook binnen.'
Ik kleed me warm aan en haal mijn warm gevoerde laarsjes uit de kast. Als het straks droog is ga ik even lekker naar buiten voor een herfstwandeling, maar nu eerst een warme kop thee maken en de verwarming voor de eerste keer dit najaar omhoog draaien. Ik kijk naar buiten waar de natuur langzaam aan het veranderen is van groen naar geel en rood en waar de laatste dahlia’s nog even schitteren in het zonnetje dat inmiddels, hetzij ietwat waterig, toch is gaan schijnen. Manlief is inmiddels ook beneden en nestelt zich met een dekentje en een dampende cappucino voor de televisie. Op deze manier kunnen wij samen wel aan de herfst wennen. Rond tienen lopen we een rondje door het bos waar de eerste paddenstoelen overal verspreid uit de grond schieten en de reeds neer gedwarrelde bladeren als een mediterraans tapijt de grond bedekken. We praten niet veel maar stappen lekker stevig door.
Met ruim 8 kilometer in de benen zitten we rond het middaguur moe maar voldaan op onze geruite loungebank bij de haard. "Zal ik strakkes een all-in gourmet halen op de zaak voor vanavond?", vraagt mijn man uit het niets. Ik kijk verrast op. 'Wat een leuk idee.' Dochterlief die net thuiskomt van een uurtje zweten in de sportschool, roept enthousiast: "Ja heerlijk, zinnnnn in!" Mijn man is inmiddels al onderweg. Voor lekker eten springt hij graag meteen zijn auto in. Met dat lekkere herfst eten in het vooruitzicht komen we deze druilerige échte eerste herfstdag wel door.
