Niet treuren maar fleuren

Het is dinsdagmiddag 16.00 uur. Als ik deze blog schrijf, realiseer ik me dat het alweer 1,5 jaar geleden is dat mijn moeder, en alweer 5 jaar geleden dat mijn vader, is gaan 'hemelen'. Waar blijft de tijd. Het lijkt nog maar gisteren dat ik, geheel ontredderd door mijn emoties, afscheid van ze moest nemen. Mijn vader stak destijds zijn duim op en zwaaide met zijn andere hand naar mij voor de aller-, allerlaatste keer terwijl hij, geveld door die K*T kanker, weerloos lag te wachten op zijn dood. Mijn moeder, letterlijk ook opgevreten door die rotziekte, riep heel hard 'HOIJE' toen ik afscheid van haar nam en bij de achterdeur nog voor de aller-, allerlaatste keer naar haar zwaaide. Daarbij liet ze met haar laatste kracht, die uit haar tenen moest komen, een handbel (gebruikt door haar eigen vader op zijn ziekbed) rinkelen. Beide zijn thuis, waar ze samen zoveel beleefd en meegemaakt hebben, ingeslapen. Mijn moeder heeft ook nog een briefje geschreven (uiteraard in blokletters haha) waarin ze iedereen bedankte en eindigde met de woorden: 'Niet treuren maar fleuren', oftewel 'maak maar veel plezier'. 

Op de koffie bij mijn ouders

Ik denk nog geregeld aan deze laatste woorden van haar. Plezier maken lijkt zo eenvoudig, maar is het dat ook? Het zwaard van Damocles in de vorm van ziekte, dood, oorlog, ouderdom, virussen, de gas- en klimaatcrisis hangt dagelijks boven ons hoofd, wat het leven lang niet altijd tot een feest maakt. Hoe kun je dan toch het plezier in je leven behouden? Mijn moeder genoot er altijd enorm van als je 'gewoon' even op de koffie kwam. Dat was voor haar een feestje op zich. Dat we er allemaal tegelijk waren kwam niet zo heel vaak voor, maar op gelegenheden als Sinterklaas, Kerst, Pasen, Pinksteren, Vaderdag, Moederdag, verjaardagen lukte dit meestal wel. Dan zag je mijn moeder (en vader) genieten. Al haar kinderen en kleinkinderen bij elkaar, wat wil een mens nog meer?!

De herinneringen blijven voor altijd

Er was altijd lekker eten bij mijn ouders thuis als er iets te vieren viel. Met verjaardagen kregen we bijvoorbeeld altijd een of zelfs twéé heerlijk stukken vlaai voorgeschoteld. Daarna kwam er een schaal met blokjes kaas, salamiworstjes, uitjes, augurkjes, toastjes, kaasknabbels, borrelnootjes etc. op  tafel. Als afsluiter stond er dan een zelfgemaakte groentesoep, gehaktballetjes in tomaten saus of een kippenpasteitje op het menu. En voor de kleinkinderen worstenbroodjes of patat. Ook de overheerlijke pannenkoeken met geheim recept van mijn vader en de zelfgemaakte friet gingen er bij alle kleinkinderen goed in wanneer ze dinsdag tussen de middag bij opa en oma gingen eten. En niet te vergeten: die zelfgebakken wafels en appelbeignets met Oud & Nieuw. Ook een geheim recept. Té LEKKER om te laten staan. Dat gebeurde ook nooit. Naarmate de kleintjes groter werden, waren de lekkernijen in een mum van tijd op. Met Kerst bestelden mijn ouders standaard de A-Z Gourmet en voor Vaderdag een barbecue. Ik kijk met veel plezier terug op al die gezellige feesten, die we samen hebben mogen vieren. Nu moet ik met schrijven stoppen helaas. Mijn maag knort inmiddels en ik ben aan de beurt met koken.Wat vliegt de tijd als ik aan het schrijven ben. Wat mijn man en ik gaan eten vanavond? Ik bak maar snel wat pannenkoeken, net als mijn Pa vroeger iedere dinsdag altijd deed voor zijn oogappeltjes. Wat zou ik graag zijn geheime pannenkoekenrecept nog achterhalen, maar helaas, dat zal niet gebeuren. De doden zwijgen als het graf, maar de herinneringen blijven gelukkig voor ALTIJD!